Włodzimierz Bożyk-Володимир Михайлович Божик ( ur. 27 grudnia 1908, Rawa-Ruska, Austro-Węgry,  zm. 9 stycznia 1991, Los Angeles, USA)- dyrygent chórów, kompozytor, śpiewak i bandurysta. Ukończył gimnazjum w Rawie Ruskiej. Prowadził szkolny chór chłopięcy, śpiewał i był dyrygentem chóru cerkiewnego. Ukończył dyrygenturę chóralną i studia wokalne w Konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie w klasie Zofii Kozłowskiej w 1931 r. i wydział muzykologii na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie w 1935 r.  W 1933 roku zadebiutował na scenie Opery Lwowskiej, wykonując partię Pedrillo w operze Mozarta „Uprowadzenie z seraju”.  Śpiewał w chórach „Bandurista”, „Boyan” pod dyrekcją Ludkiewicza, A. Rudnickiego, M. Kolessy. W latach 1928–35 był członkiem kwartetów wokalnych Polskiego Radia we Lwowie (pod dyrekcją Jewhena Kozaka), a później w Warszawie. Tam poznał Michaiła Teligę, od którego nauczył się grać na bandurze.

 

Od 1932 roku należał do lwowskiego chóru rewelersów pod dyrekcją Jana Ernsta-Chóru Eryana. Debiut chóru miał miejsce 5 lutego 1931 we lwowskim Teatrze Nowości podczas rewii akademickiego teatrzyku Nasze Oczko. Rok później (29 stycznia 1932 r.) zespół dokonał pierwszych sześciu nagrań dla wytwórni Syrena-Record, a następnie prowadził ożywioną działalność koncertową (ok. 1000 występów). Wziął też udział w wielu audycjach radiowych (ok. 250), m.in. w Wesołej Lwowskiej Fali. Z chórem Eryana, Bożyk dokonał nagrań dla wytwórni takich jak Syrena-Record i Columbia, w 1934 r. wraz z Mieczysławem Ziołowskim pod pseudonimami Nat i Tan (kolejno:Bożyk, Ziołowski) nagrali dla polskiego oddziału wytwórni Columbia płytę z piosenkami dla dzieci. Obdarzony ciepłym, przyjemnym dla ucha głosem tenor z Rawy, około 1935 roku opuścił lwowski chór rewelersów i w 1936 r. został pierwszym tenorem popularnego wówczas chóru Juranda, z którym związany był do 1938. Wraz z chórem nagrał dla Syreny-Record ogromną liczbę płyt z muzyką rozrywkową, a także patriotyczną i wojskową, występował w świetlicach żołnierskich (chór Juranda-Jerzego Koszutskiego miał ogromny wkład w propagowaniu kultury wojskowej, brał udział w kilkuset audycjach żołnierskich). W 1937 roku wystąpił w filmie „Dyplomatyczna żona” jako członek chórku adoratorów (tercet Juranda) panny Wandy (Helena Grossówna). Kompletna polska wersja filmu nie zachowała się do dzisiejszych czasów, lecz Bożyka zobaczyć i usłyszeć można na ocalałym fragmencie produkcji. Ponadto, użyczył on swojego głosu na potrzeby niemieckojęzycznej wersji tego filmu. Na przełomie maja i czerwca 1938 roku dokonał nagrań dla Polskich Zakładów Fonograficznych „Odeon” przy ul. Płockiej 13 w Warszawie jako solista w repertuarze ukraińskim. Był także „gościem” w domach słuchaczy Polskiego Radia-brał udział w licznych audycjach radiowych.

W 1940 roku został dyrektorem artystycznym Opery w Stanisławowie (obecnie Iwano-Frankiwsk).   W czasie II wojny światowej pod własnym nazwiskiem był dyrygentem nacjonalistycznego chóru ukraińskiego, działającego pod protektoratem hitlerowców. Od 1946 roku został  dyrygentem ukraińskiego zespołu bandurzystów im. Tarasa Szewczenki.

W 1949 r. Wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie osiadł w Rochester w stanie Nowy Jork, gdzie pracował w piekarni. W listopadzie 1949 r. przeniósł się do Detroit i ponownie objął kierownictwo nad ukraińskim zespołem bandurzystów im. T. Szewczenki. W 1951 roku ukazały się pierwsze nagrania kapeli pod jego kierunkiem. W latach 1952-1958 chór pod dyrekcją W. Bożyka koncertował w Ameryce Północnej, a w 1958 chór odbył tournée po Europie. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych Bożyk  ponownie osiadł w Rochester. W 1960 przeniósł się do Los Angeles, gdzie pracował jako regent cerkiewny i prowadził Chór Kobzar w Ukraińskim Centrum Kultury w Los Angeles. Chór wykonywał ukraińskie pieśni ludowe, pieśni ukraińskich kompozytorów oraz utwory samego dyrygenta. Był autorem wielu opracowań na chór i zespół bandurzystów.